Πρώτα συμπεράσματα από έναν αγώνα που συνεχίζεται...

Από τις 9 Μάη, που ο Σύλλογός μας έκανε την πρώτη του Γενική Συνέλευση, μέχρι σήμερα, μεσολάβησαν πάρα πολλά, πρωτόγνωρα για τους περισσότερους, γεγονότα. 11 (!) μαζικότατες στη πλειοψηφία τους Γ.Σ., καταλήψεις, διαδηλώσεις, πολύμορφες εκδηλώσεις και πολλά ακόμα.
Είναι γεγονότα, από τα οποία σίγουρα η δράση και λειτουργία του Συλλόγου βελτιώθηκε. Επιπλέον όμως, είναι γεγονότα από τα οποία κάθε φοιτητής μπορεί και πρέπει να βγάλει συμπεράσματα, τόσο για το ρόλο που έπαιξε και παίζει κάθε παράταξη μέσα στο σύλλογο, όσο και για τον τρόπο λειτουργίας των συλλόγων γενικότερα.
Αυτή η αποτίμηση, αυτά τα συμπεράσματα, είναι προϋπόθεση για να βελτιωθεί η δράση του συλλόγου, για να είναι τα επόμενα βήματά του ακόμα πιο αποφασιστικά.
Σε αυτά τα πλαίσια, παραθέτουμε μια κριτική της δράσης των υπολοίπων παρατάξεων και της δικής μας στο Σ.Φ.Ε.Υ. αυτό το διάστημα, καθώς και κάποιες σκέψεις για τη συνέχεια.

Για την ΔΑΠ:
Στη ΔΑΠ, για την αρχική της στάση τουλάχιστον, μπορεί να αναγνωριστεί ότι δεν πήγε να κρυφτεί πίσω από το δάχτυλό της. Από την πρώτη Γ.Σ. προσπάθησε να υπερασπισθεί την κυβερνητική πολιτική, τα ιδιωτικά ΑΕΙ, τα φοιτητικά δάνεια, τον περιορισμό του ασύλου. Φυσικά απέτυχε. Και από εκεί και πέρα αρχίζουν οι «τρικλοποδιές» που προσπαθούσε να βάλει στο κίνημα.
Στη δεύτερη Γ.Σ., μετά την πρώτη, διήμερη κατάληψη, προσπαθώντας να σαμποτάρει τη διαδικασία, απείχε από αυτή.
Στη συνέχεια, για αρκετές εβδομάδες, και ειδικά όταν οι Γ.Σ. άρχισαν να έχουν πάνω από 200 άτομα, προσπαθούσε να μην αναφέρει τις θέσεις της και να κάνει μαθήματα …σωστής κατάληψης και …αγωνιστικότητας, και με αυτή την «αγωνιστική» κριτική να πείσει πως πρέπει να σταματήσουν οι κινητοποιήσεις. Και εκεί απέτυχε.
Έτσι, τις τελευταίες εβδομάδες, ειδικά μετά την ανακοίνωση της Υπουργού πως το νομοσχέδιο δεν θα κατέβει στα θερινά τμήματα της Βουλής, πρωτοστάτησε σε μια προσπάθεια:
- να πείσει κόσμο πως «δικαιωθήκαμε», άρα η κατάληψη αυτόματα «λήγει».
- να φανεί ως υπερασπιστής των «επί πτυχίω» φοιτητών.
- να σπάσει (μαζί με την ΠΑΣΠ) την κατάληψη με παράνομη Γ.Σ., παρακάμπτοντας την απόφαση της προηγούμενης Γενικής Συνέλευσης. Ακόμα και σε μια τέτοια Γ.Σ. όμως δεν της βγήκε.
- Να τρομοκρατήσει, λέγοντας πως το εξάμηνο θα χαθεί σε περίπτωση συνέχισης των κινητοποιήσεων.


Για την ΠΑΣΠ:
Κάποιοι ξαφνιάστηκαν όταν είδαν την ΠΑΣΠ να τάσσεται ενάντια στη συνέχιση των κινητοποιήσεων πριν από μερικές εβδομάδες. Κακώς. Η άποψη της ΠΑΣΠ ήταν ξεκαθαρισμένη από καιρό τώρα, και σαν ΠΚΣ κάναμε προσπάθειες να την αναδείξουμε (π.χ. εκλογοαπολογιστική).
Έτσι η ΠΑΣΠ έχει δηλώσει ότι συμφωνεί με τη «διαδικασία της Μπολόνια», δηλαδή την εκπαιδευτική πολιτική της Ε.Ε., συμφωνεί με την …ιδέα της «αξιολόγησης», συμφωνεί με την …ιδέα της «δια βίου εκπαίδευσης» και των ΙΔΒΕ, αλλά διαφωνεί …με το πώς όλα αυτά εφαρμόζονται! Αυτή είναι η μόνη της ένσταση!
Όπως και για το άρθρο 16 του Συντάγματος, πιστεύει πως δεν πρέπει να αλλάξει, αν δεν γίνουν πρώτα τα δημόσια πανεπιστήμια «ανταγωνιστικά» και αυξηθεί η χρηματοδότηση. Αν συμβεί αυτό (πώς γίνεται άραγε ένα πανεπιστήμιο «ανταγωνιστικό» στο καπιταλισμό;) δεν έχει πρόβλημα με την αναθεώρηση.
Έχοντας ξεκαθαρισμένα αυτά, μπορεί κανείς εύκολα να δει πώς κινήθηκε η ΠΑΣΠ. Με λίγα λόγια, θέλησε να υπάρξει μια αντίδραση στο νόμο-πλαίσιο, που όμως θα έμενε εκεί. Δεν θα προχωρούσε στην αμφισβήτηση της γενικότερης εκπαιδευτικής πολιτικής (με την οποία η ΠΑΣΠ συμφωνεί), δεν θα συνέδεε τα προβλήματα της Παιδείας με γενικότερα κοινωνικά προβλήματα & δεν θα άλλαζε τον τρόπο «δράσης» των συλλόγων.
Γι αυτό και από την πρώτη στιγμή η ΠΑΣΠ δεν ήθελε να φτιαχτούν «συντονιστικά κατάληψης» αλλά να εφαρμόζονται οι αποφάσεις της συνέλευσης …από τα Δ.Σ. Και όταν κατάλαβε πως αυτό δεν μπορεί να το πετύχει, προσπάθησε οι «συντονιστικές επιτροπές» ή να συνεδριάζουν μαζί με τα Δ.Σ. ή να μην μπορούν να πάρουν σχεδόν καμία απόφαση.
Από τη μία αυτό. Από την άλλη έκανε ό,τι μπορούσε ώστε να μείνει η συζήτηση και τα αιτήματα του συλλόγου γύρω από το νόμο-πλαίσιο. Δεν είχε πρόβλημα π.χ. σε συνέλευση μέλος της να κατεβάσει ξεχωριστή πρόταση (και ούτε καν να την ψηφίσει), προκειμένου να μην υπάρχει περίπτωση να ψηφιστεί το πλαίσιο της ΠΚΣ.
Και από το «συντονιστικό κατάληψης» αποχώρησε ακριβώς όταν αυτό, μετά από πρόταση της ΠΚΣ, έβαλε στα αιτήματα την συνολική αντίθεση στην εκπαιδευτική πολιτική της Ε.Ε. Δηλαδή έφυγε για να υπερασπιστεί την πολιτική της Ε.Ε.!
Με αυτή την έννοια, και αφού είδε πως τα αιτήματα των κινητοποιήσεων διευρύνονται, ο σύλλογος αρχίζει να δουλεύει με τρόπο που δεν τη βολεύει & η υπουργός καλεί σε διάλογο, είχε κάθε λόγο να πει το πολύ απλό: «τέρμα στις κινητοποιήσεις, πάμε για εξεταστική & διάλογο». Και δεν είχε κανένα πρόβλημα να συνταχθεί με τη ΔΑΠ στη προσπάθεια αυτή, να γράψει ακόμα και αποφάσεις συνελεύσεων στα παλιά της τα παπούτσια κ.ά.
Τέλος, αποκαλυπτική για την αντίληψη που έχει για τους φοιτητικούς συλλόγους είναι το πώς κινήθηκε στο θέμα «διεκδίκησης» της εξεταστικής, όπου ουσιαστικά προσπάθησε να μην κινητοποιηθούν μαζικά φοιτητές για να διεκδικήσουν διπλή εξεταστική το Σεπτέμβρη.


Για την «Πρωτοβουλία Γένοβα»:
Σίγουρα πρέπει να αναγνωρίσει κανείς πως τα παιδιά της Γένοβα «έτρεξαν» όλο αυτό το διάστημα. Αλλά μέχρι εκεί. Αν θελήσει κάποιος να περιγράψει την δράση τους με τρεις κουβέντες, αυτές θα ήταν: «Στο κόσμο τους».
Από την φρασεολογία τους μέσα στις συνελεύσεις, την εκτίμησή τους για τις εκάστοτε κινητοποιήσεις (λες και σε κάθε πορεία …πήγαινε να γίνει επανάσταση), την εμμονή τους στην κατάληψη διαρκείας, μέχρι την απαξίωση της σημασίας των αιτημάτων που έμπαιναν και την α-πολιτικοποίηση των κινητοποιήσεων, με σκοπό να τα έχει καλά με την ΠΑΣΠ. Είχε κάποιος την εντύπωση πως όποιος και να κατέβαζε πρόταση για κατάληψη διαρκείας, αυτόν και θα στήριζαν, ό,τι αιτήματα και να είχε.
Κωμικοτραγικές στιγμές εκτυλίχθηκαν δε όταν η ΠΑΣΠ αποφάσισε να αποχωρήσει από την επιτροπή κατάληψης, επειδή δεν συμφωνούσε με την καταδίκη της πολιτικής της Ε.Ε. που έμπαινε στο πλαίσιο, και η Γένοβα επί …μιάμιση ώρα προσπαθούσε να το αποτρέψει, επειδή δεν έβλεπε το λόγο («τι μας νοιάζει η Μπολόνια και η Ε.Ε. τώρα, εδώ έχουμε κατάληψη»!!!).
Και είμαστε βέβαιοι πως ακόμα και τώρα, η μόνη κριτική που έχουν να κάνουν στην ΠΑΣΠ είναι πως …σταμάτησε να προτείνει «κατάληψη».


Για εμάς τους ίδιους:
Θεωρούμε πως η Πανσπουδαστική όλο αυτό το διάστημα έπαιξε θετικό ρόλο στο Σ.Φ.Ε.Υ. Ήταν η παράταξη εκείνη που προσπαθούσε συνεχώς να προχωράει η συζήτηση, να βαθαίνει, να μην περιορίζεται μόνο στο νόμο πλαίσιο και στο «τι δεν θέλουμε» και να αρχίσει να συζητιέται το τι Ανώτατη Εκπαίδευση χρειαζόμαστε σήμερα (έστω και αν δεν το πέτυχε σε μεγάλο βαθμό). Υπήρχαν συνελεύσεις, που, αν δεν υπήρχε η ΠΚΣ, θα έληγαν κυριολεκτικά μέσα σε λίγα λεπτά, μετά τις (τότε κοινές) «επαναστατικές χαιρετούρες» από ΠΑΣΠ & Γένοβα.
Ήταν η παράταξη που προσπάθησε και κατάφερε, παρά τις αρχικές αντιδράσεις όλων των υπολοίπων παρατάξεων, στις Γενικές Συνελεύσεις του CSD (πού, στις συνελεύσεις του CSD!;!;) να μπει μια διαδικασία, ένα χρονοδιάγραμμα, προεδρείο, μικροφωνική.
Ήταν και είναι η μόνη παράταξη που προσπαθεί σταθερά να εξηγήσει γιατί δεν γίνεται να διαχωρίζονται οι κινητοποιήσεις από το πολιτικό πλαίσιο (και να εμφανίζονται φαινόμενα όπως στη Γ.Σ. που έληξε η κατάληψη, όπου ο Σύλλογος από τη μία φαίνεται να έχει σαν πολιτικό πλαίσιο πως καταδικάζει όχι μόνο τη Μαριέττα και τη ΝΔ, αλλά και το ΠΑΣΟΚ και την Ε.Ε., δηλ. συνολικά την εκπαιδευτική πολιτική, και από την άλλη σταματάει την κατάληψη και τις κινητοποιήσεις ακριβώς μια μέρα πριν φτάσουν οι Υπουργοί Παιδείας του ΟΟΣΑ στην Αθήνα!).
Και σίγουρα ήταν το μόνο σχήμα που προσπάθησε να αναδείξει από την αρχή των κινητοποιήσεων ότι ο αγώνας αυτός θα είναι μακρής, θα είναι νικηφόρος μόνο αν βρούμε τρόπο να κινητοποιήσουμε και άλλα κοινωνικά στρώματα και ειδικά την εργατική τάξη, και για αυτό οι μορφές πάλης πρέπει να εναλλάσσονται.
Προσπαθήσαμε, με άλλα λόγια, να σταματήσει να ταυτίζει ο κόσμος στο μυαλό του πως ο μόνος τρόπος να αγωνιστεί είναι η κατάληψη, και όταν αυτή σταματάει τελειώνει και ο αγώνας. Το πόσο σημαντικό είναι αυτό θα φανεί ακόμα περισσότερο και από το Σεπτέμβρη νομίζουμε.
Από εκεί και πέρα, κάναμε και αρκετά λάθη σε αυτή την προσπάθεια. Άλλα πιο σοβαρά και άλλα λιγότερο. Λάθος ήταν π.χ. όταν, στη Γ.Σ. μετά την πρώτη, διήμερη κατάληψη, συναινέσαμε στο να γίνει ένα «Δ.Σ.» που αποφάσισε να οριστεί εξ’ αναβολής Γ.Σ. …δέκα λεπτά αργότερα, και δεν επιμείναμε στην αρχική μας πρόταση, που ήταν σωστή.
Λάθος ήταν που, αν και μέλη της ΠΚΣ συμμετείχαν από την πρώτη στιγμή στο συντονιστικό κατάληψης, δεν το ενισχύσαμε αρχικά όσο θα μπορούσαμε. Δεν «μετανοούμε» που κατεβάζαμε ξεχωριστά πλαίσια, κάθε άλλο. Ούτε λέμε πως ό,τι απόφαση και να έπαιρνε ο σύλλογος θα έπρεπε να τη στηρίζαμε. Αλλά στη συγκεκριμένη φάση θα μπορούσαμε να είχαμε βοηθήσει περισσότερο.
Ένα ακόμη λάθος ήταν στη συνέλευση που «προτείναμε να σταματήσει η κατάληψη», μία εβδομάδα πριν την κανονική έναρξη της εξεταστικής. Όχι από την άποψη πως δεν έπρεπε να προτείνουμε να αλλάξει η μορφή πάλης. Αυτό ήταν σωστό, αφού σε εκείνη τη φάση ήταν που είχε αρχίσει να μειώνεται ο κόσμος που ανέβαινε στην κατάληψη. Έτσι, το να γίνονται για 2-3 μέρες μαθήματα και να κλείναμε το Τμήμα τις μέρες που υπήρχαν κινητοποιήσεις θα μπορούσε σε εκείνη τη φάση να φέρει ξανά κόσμο στο Πανεπιστήμιο & ενδεχομένως να είχε βοηθήσει οι μετέπειτα κινητοποιήσεις να ήταν ακόμα πιο μαζικές. Το λάθος ήταν στο τρόπο που το παρουσιάσαμε στη Γ.Σ. και κυρίως στο ότι «μπλέξαμε» σ’ αυτή τη πρόταση και την εξεταστική, αφού λέγαμε να ξεκινήσει κανονικά.
Σωστό θα ήταν να έμπαινε νέα Γενική Συνέλευση που θα αποτιμούσε τη δράση εκείνης της βδομάδας και λογικά θα έδειχνε ό,τι έδειξε και αυτή που έγινε: Πως η συμμετοχή στις κινητοποιήσεις, ειδικά μετά την Πανελλαδική πορεία στις 9/6, συνέχιζε να αυξάνεται με μεγαλύτερους ρυθμούς.
(Το ότι η πρόθεση της ΠΚΣ με την τότε πρόταση δεν ήταν να σταματήσουν οι κινητοποιήσεις, το ότι δεν την κατεβάσαμε για να «ξεπουλήσουμε» τον «αγώνα» όπως μας κατηγόρησαν αρκετοί τότε, και κυρίως η επαναστατική οργάνωση της ΠΑΣΠ, φάνηκε από τη συνέχεια, αφού η Πανσπουδαστική μπήκε μπροστά στις κινητοποιήσεις και συνέβαλλε τα μέγιστα στην οργάνωση της δράσης του συλλόγου. Όπως φάνηκε και το τι σκοπό είχαν όσοι τότε μας έριχναν τέτοιες κατηγορίες…).

Για τη γενικότερη δράση του Σ.Φ.Ε.Υ. και τη συνέχεια:
Αυτό που χαρακτήρισε βέβαια τις τελευταίες εβδομάδες ήταν η μαζική συμμετοχή των μελών του συλλόγου, τόσο στις διαδικασίες του Σ.Φ.Ε.Υ. όσο και στις κινητοποιήσεις. Αυτό ήταν που δεν περίμενε και που ενόχλησε και ανησύχησε τόσο την κυβέρνηση. Και αυτό είναι και το μεγάλο στοίχημα για τη συνέχεια, αν και με ποιο τρόπο θα μπορέσουμε αυτή η συμμετοχή να συνεχίσει να αυξάνεται.
Κλειδί για την αύξηση της συμμετοχής είναι η σωστή λειτουργία του συλλόγου. Δηλαδή:
1. Αυτός με τη δράση του και τις διεκδικήσεις του να απαντά σε καθετί που απασχολεί τα μέλη του.
2. Να επιλέγονται σε κάθε φάση οι κατάλληλες μορφές πάλης.
3. Οι αποφάσεις του συλλόγου να παίρνονται, να υλοποιούνται και να αποτιμούνται μαζικά, και όχι μέσω οποιονδήποτε «εκπροσώπων».
4. Ο σύλλογος να συντονίζει πραγματικά τη δράση του με άλλους συλλόγους που έχουν παρόμοιες διεκδικήσεις.

Ας τα πάρουμε ένα ένα:
1. Φάνηκε και από τις έως τώρα κινητοποιήσεις πως ο νόμος-πλαίσιο, η αναθεώρηση του άρθρου 16 ήταν μόνο η αφορμή, ήταν μόνο η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Και μπορεί στις πρώτες δύο-τρεις συνελεύσεις να φαινόμασταν εξωπραγματικοί που λέγαμε πως πρέπει να μπουν διεκδικήσεις και για άλλα ζητήματα, η ίδια η ζωή όμως έδειξε το αντίθετο. Βδομάδα με τη βδομάδα, συνέλευση με τη συνέλευση, σε όλους τους φοιτητικούς συλλόγους μπαίνανε νέες διεκδικήσεις, που αρχικά έβαζε μόνο η ΠΚΣ και θεωρούνταν (τότε) «άσχετες» με το θέμα του νόμου-πλαισίο. Για την επιδότηση ενοικίου, το ΙΤΕ και το ρόλο του, το «πανεπιστήμιο» του δήμου Ηρακλείου, τα εισιτήρια στα πλοία κ.ά. Και άρχισαν να μπαίνουν κιόλας συγκεκριμένες κινητοποιήσεις, για αυτά τα επιμέρους ζητήματα.
Φτάνουν αυτά; Φυσικά και όχι. Υπάρχουν δεκάδες ζητήματα που απασχολούν τους φοιτητές, με τα οποία ποτέ δεν καταπιάστηκαν οι σύλλογοι. Από ζητήματα σπουδών, πρακτικές, πτυχιακές, εργαστήρια, ζητήματα φοιτητικής μέριμνας και ζητήματα εργασίας & αποφοίτων (πόσοι φοιτητές δουλεύουν άραγε παράλληλα με τις σπουδές χωρίς να ξέρουν έστω στοιχειώδη εργασιακά τους δικαιώματα, χωρίς να ξέρουν καν ότι υπάρχει σωματείο κ.ά.), μέχρι ζητήματα πολιτισμού και αθλητισμού. Και πιστεύουμε είναι ένας από τους βασικούς λόγους που οι φοιτητές έχουν απομακρυνθεί από τους συλλόγους.
Είναι λοιπόν επιτακτική ανάγκη οι διεκδικήσεις και οι κινητοποιήσεις να συμπεριλάβουν και τέτοια ζητήματα, πράγμα που θα αυξήσει και το κύρος των φοιτητικών συλλόγων και θα δείξει έμπρακτα πως δε θέλουμε απλά «να μείνει η κατάσταση στα ΑΕΙ ως έχει».
2. Νομίζουμε πως πολλοί ήταν εκείνοι που προβληματίστηκαν το προηγούμενο διάστημα πάνω στις μορφές πάλης που επιλέγονταν. Το σίγουρο είναι πως στη συνέχεια των κινητοποιήσεων θα πρέπει να αξιοποιηθούν πολλές και διαφορετικές μορφές. Αυτό που σε κάθε περίπτωση πρέπει να έχουμε υπ’ όψη είναι ότι πρέπει (μέσω των μορφών πάλης που επιλέγονται) από τη μία να εξασφαλίζεται η μεγαλύτερη δυνατή συμμετοχή και το μεγαλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, από την άλλη δεν πρέπει να ξεχνάμε πως οι κινητοποιήσεις θέλουμε να έχουν και συνέχεια.
3. Προφανώς, η σημαντικότερη διαδικασία του φοιτητικού συλλόγου είναι η Γενική Συνέλευση. Δεν είναι όμως μόνο αυτή. Οι κινητοποιήσεις των τελευταίων εβδομάδων έδειξαν πως έχει μεγάλη σημασία να φτιάχνονται ομάδες που θα συντονίζουν την υλοποίηση των αποφάσεων, και να μην έχει το ρόλο αυτό το Δ.Σ. ή ο πρόεδρος του συλλόγου. Αυτό το ρόλο προσπάθησαν να παίξουν τα «συντονιστικά κατάληψης» κάθε τμήματος. Υπάρχουν όμως και κάποιες προϋποθέσεις για να μπορούν να παίξουν αυτά τα συντονιστικά σωστά το ρόλο τους.
Πρώτα απ’ όλα χρειάζεται να είναι μαζικά για να μπορούν να δουλέψουν. Και αυτό με τη σειρά του σημαίνει πως από τη μια πρέπει να είναι ανοιχτά, από την άλλη πρέπει να μαθαίνεται το πότε θα «συνεδριάζουν». Ο καλύτερος τρόπος για να γίνει αυτό μάλλον είναι να υπάρχουν σταθερές «συνεδριάσεις», που θα είναι γνωστές από την Γενική Συνέλευση του συλλόγου, αν είναι δυνατόν.
Επιπλέον, χρειάζεται να υπάρχει αποτελεσματικότητα. Αυτό σημαίνει καταρχάς πως δεν μπορεί να μπαίνουν εμπόδια στη δράση τέτοιων συντονιστικών από τα Δ.Σ., όπως προσπάθησε να κάνει η ΠΑΣΠ. Για την υλοποίηση των αποφάσεων της Γ.Σ. είναι υπεύθυνα τα συντονιστικά, χρησιμοποιούν τα μέσα που κρίνουν πως είναι τα κατάλληλα και δίνουν οπωσδήποτε απολογισμό για όλα αυτά στην επόμενη Γ.Σ.
Η μαζικότητα και η αποτελεσματικότητα όμως έχουν να κάνουν και με τον τρόπο λειτουργίας των συντονιστικών. Αυτό που παρατηρούνταν συχνά ήταν να γίνεται σε αυτά μια αόριστη, γενικόλογη συζήτηση που κράταγε αρκετή ώρα, με πολύ κόσμο να αποχωρεί πριν τελειώσουν, και συνήθως τους ίδιους και τους ίδιους να τρέχουν για όσα αποφασίζονταν. Για να αλλάξει αυτό χρειάζεται να υπάρχει σε αυτά ένας τρόπος λειτουργίας, με θεματολογία, που η συζήτηση θα είναι συγκεκριμένη και θα καταλήγει και στο «ποιοι» αναλαμβάνουν «τι» και «πότε». Και πέραν αυτού θεμιτό θα ήταν να δημιουργηθούν από τα συντονιστικά σε κάθε σύλλογο και ομάδες δουλειάς (web, τύπου & ενημέρωσης, πολιτισμού & εκδηλώσεων κ.ά.), ώστε να αξιοποιούνται ακόμα περισσότερα άτομα σύμφωνα με τις κλίσεις τους.
4. Μια …πικραμένη ιστορία, τέλος, είναι αυτή του συντονισμού των συλλόγων. Θα μπορούσαμε να πούμε πάρα πολλά για τον μέχρι τώρα συντονισμό. Η ουσία του προβλήματος ωστόσο νομίζουμε είναι πως αρκετοί από όσους πηγαίνουν σε αυτές τις συνεδριάσεις (πέραν του ότι λίγοι μαθαίνουν πού & πότε γίνονται αυτές) δεν έχουν αντιληφθεί τι σημαίνει «συντονισμός συλλόγων». Συντονισμός συλλόγων σημαίνει πως εκεί συναντιούνται Φοιτητικοί Σύλλογοι, με βάση τις αποφάσεις των Γενικών τους Συνελεύσεων, και αν κρίνουν πως οι πολιτικοί τους στόχοι συμπίπτουν, συζητάνε, με επίκεντρο αυτούς τους στόχους & αυτές τις αποφάσεις, το πώς θα κάνουν πράγματα από κοινού. Με άλλα λόγια, εκ των πραγμάτων πηγαίνοντας εκεί «εκπροσωπείς» το σύλλογό σου. Δεν πας για να πεις απλά ό,τι θα ήθελες προσωπικά, ατομικά, να γίνει.
Με αυτή την έννοια πιστεύουμε πως, για να μπορεί να υπάρξει πραγματικά αποτελεσματικός συντονισμός πρέπει κάθε σύλλογος να ορίζει κάποια άτομα που θα τον εκπροσωπούν εκεί. Αυτά θα μεταφέρουν το κλίμα από το κάθε τμήμα, τις αποφάσεις της Γ.Σ., τις ιδέες από το συντονιστικό του τμήματος, και αφού γίνει ο συντονισμός θα ενημερώνουν τα συντονιστικά του τμήματος και τη Γ.Σ. για το τι έγινε εκεί και για το τι στάση κράτησαν αυτοί. Αυτά τα άτομα θα μπορούσαν να ψηφίζονται σε κάθε Γενική Συνέλευση ή να ορίζονται από τα συντονιστικά του τμήματος. Σε καμία περίπτωση δεν μπορούν αυτό το ρόλο να τον παίξουν τα Δ.Σ.
Πιστεύουμε πως με αυτό τον τρόπο, με το να υπάρχει στα πανηρακλειώτικα συντονιστικά ένας σωστός τρόπος λειτουργίας (παρόμοιος με τα «συντονιστικά τμήματος») και να ανακοινώνονται οι συνεδριάσεις αυτού τουλάχιστον 1-2 μέρες πριν σε κάθε τμήμα (ή και να είναι σταθερές), ο συντονισμός των συλλόγων και πραγματικά ανοιχτός θα είναι (σε αντίθεση με τώρα, που, και να έρθει κάποιος θα σηκωθεί να φύγει), και θα έχει πολύ καλύτερα αποτελέσματα.